Η αυθαίρετη δόμηση αποτελεί ένα από τα μείζονα προβλήματα της χώρας, σε συνδυασμό κυρίως με την παράλειψη κατεδάφισης των αυθαιρέτων κατασκευών που συνοδεύεται συνήθως σε περιόδους προεκλογικές από τις εξαγγελίες για τη νομιμοποίησή τους.

Αποτέλεσμα της κατάστασης αυτής είναι να διατηρείται στο διηνεκές η εύλογη πεποίθηση των πολιτών ότι μπορούν να αυθαιρετούν και στη συνέχεια να πληρώνουν για να νομιμοποιούν, ό,τι αυθαίρετα κατασκευάζουν.

Ωστόσο, η περίπτωση των ημιυπαίθριων χώρων, αν και σχετίζεται με την αυθαίρετη δόμηση, διαφοροποιείται σημαντικά καθώς δεν είναι οι πολίτες αυτοί που αυθαίρετα οικοδομούν. Είναι όμως αυτοί οι οποίοι, μη έχοντας πολλές φορές άλλη επιλογή αγόρασαν ένα ακίνητο από έναν εργολάβο ή μηχανικό, στο οποίο υπήρχε κλειστός ημιυπαίθριος χώρος, είναι αυτοί οι οποίοι κατέβαλαν το χρηματικό αντίτιμο γι αυτόν και είναι αυτοί οι οποίοι τώρα καλούνται να πληρώσουν εκ νέου για να τον νομιμοποιήσουν.

Οι πολίτες – ιδιοκτήτες ακινήτων με κλειστούς ημιυπαίθριους χώρους έχουν καταστεί τελικά όμηροι των διαθέσεων των εκάστοτε κυβερνήσεων, που φαίνεται να παρουσιάζουν ένα φιλικό πρόσωπο και να κλείνουν το μάτι σε παρανομίες που χρεώνουν σε αυτούς, που είναι τελικά οι λιγότερο υπεύθυνοι. Οι ίδιοι πολίτες υπήρξαν όμηροι των εργολάβων - κατασκευαστών, καθώς όταν αποφάσισαν να προβούν σε αγορά ακινήτου δεν είχαν τη δυνατότητα να επιλέξουν ακίνητο χωρίς πολεοδομική παρανομία, αφού στη συντριπτική τους πλειοψηφία όλα τα νεόδμητα ακίνητα έχουν κλειστούς ημιυπαίθριους χώρους.

Αυτή προφανώς η κατασκευαστική παρανομία δεν αποτελεί αυθαιρεσία των ιδιοκτητών, αν και η αποδοχή της αποτελεί μονόδρομο γι αυτούς που μάλιστα κοστίζει ακριβά, αφού η «διαδρομή του» πληρώνεται σε τρεις διαφορετικούς αποδέκτες: στον εργολάβο, στην Εφορία και πλέον στο ΥΠΕΧΩΔΕ.