ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΘΗΝΩΝ

Ακαδημίας 60, 10679 Αθήνα

Τηλ. 210-33.98.270, 71

Αθήνα, 2-12-2011

Οι ενστάσεις και οι νομικοί προβληματισμοί που διατύπωσε τελευταία έντονα - και με ισχυρή επιχειρηματολογία - ο νομικός κόσμος της χώρας αναφορικά με το θεσμό της εργασιακής εφεδρείας αποδεικνύεται πως δεν ήταν μια απλή αντιπολιτευτική ρητορεία. Έπειτα από την απόφαση του Υπηρεσιακού Συμβουλίου του ΣτΕ, με την οποία εκρίθη - κατόπιν ερμηνείας του νόμου 4024/2011 - πως στις καταργούμενες κενές οργανικές θέσεις των υπαλλήλων του δημόσιου τομέα δεν περιλαμβάνονται οι δικαστικοί υπάλληλοι, καταδεικνύονται - με τον πλέον επίσημο τρόπο και στο μέγιστο βαθμό - οι δυσλειτουργίες που εμφανίζει η εν λόγω νομοθετική ρύθμιση και τα σαθρά θεμέλια πάνω στα οποία έχει στηριχθεί. Στο ίδιο πνεύμα κινείται και η προσωρινή διαταγή που εξέδωσε το Διοικητικό Εφετείο Πειραιά δικαιώνοντας δικαστική υπάλληλο που θα έβγαινε σε προσυνταξιοδοτική εφεδρεία. Στην υιοθετούμενη από τα Δικαστήρια επιχειρηματολογία δεν μπορούμε να μην εντάξουμε και τη διαπίστωση του παραλογισμού του κρατικού μηχανισμού να επιδιώκει την εφαρμογή του θεσμού της εφεδρείας και στην περίπτωση των δικαστικών υπαλλήλων, την ίδια στιγμή που εξαγγέλλονται διαρκώς προσπάθειες για την επιτάχυνση στην απονομή της Δικαιοσύνης, οι οποίες - ωστόσο - χωρίς τη στήριξη από το απαραίτητο έμψυχο δυναμικό είναι καταδικασμένες σε αποτυχία.

Ο αποσπασματικός χαρακτήρας του εν λόγω νομοθετήματος προέκυψε ως αναπόφευκτη συνέπεια της απερίσκεπτης και πρόχειρης διαδικασίας σύλληψής του, η οποία πραγματοποιήθηκε υπό το κράτος εκβιαστικών διλημμάτων που έθετε η «τρόικα» και τη συνακόλουθη απειλή μη εκταμίευσης της πολυπόθητης έκτης δόσης. Οι νομοθετικοί στόχοι δεν ικανοποιούνται απλώς και μόνο μέσω μεγαλόπνοων εξαγγελιών, αμφίβολης αποτελεσματικότητας, που παραγνωρίζουν τις πραγματικές ανάγκες της εθνικής οικονομίας και στοχεύουν απλώς και μόνο στη δημιουργία εντυπώσεων σχετικά με το δήθεν περιορισμό των κρατικών δαπανών (την ώρα μάλιστα που ο θεσμός της εργασιακής εφεδρείας όχι μόνο ισοδυναμεί με μία κατάσταση οιονεί ανεργίας, αλλά επιπλέον αποτελεί στην πραγματικότητα χρηματοδότηση της αδράνειας των δημόσιων υπαλλήλων κατά πλήρη κατάργηση κάθε έννοιας ανταποδοτικότητας).

Ο εξωθεσμικά επιβληθείς, κοινωνικά άδικος και ανάλγητος θεσμός της εργασιακής εφεδρείας είναι πλέον εμφανές ότι δεν είναι σε θέση να προσφέρει λύση στα σοβαρά δημοσιονομικά αδιέξοδα της χώρας, αλλά αντίθετα θα επιτείνει τις κοινωνικές εντάσεις και την ύφεση που διανύει η οικονομία μας, ως συνέπεια της απομείωσης των εισοδημάτων σημαντικού τμήματος του πληθυσμού.